دكه نشریات؛
مجله سه نقطه با تیتر پایان به آخر خط رسید
پارلمان ایران دات کام: آخرین شماره ماهنامه طنز سه نقطه مکتوب طنز [+جد] فارسی با عنوان پایان انتشار یافته و روی پیشخان مطبوعات آمد.
به گزارش پارلمان ایران دات کام به نقل از مهر، پنجاه و یکمین شماره ماهنامه طنز سه نقطه «مکتوب طنز [+جد] فارسی» اخیرا با عنوان «پایان» انتشار یافته و روی پیشخان مطبوعات آمده است. این شماره آخرین شماره این مجله طنز است.
تو فوق العاده مافوقی ز فوق العادگان یکسر؛ پایان آن تابستان های پیک نیک وار؛ در باب از دست رفتن چیزها و آدم ها؛ پایان، رافتی آسمانی؛ فلسفه پایان، ته خیار و احمق های ایستاده روی تپه؛ مرگ پایان مجله نیست، شاید هم باشد؛ آخر انکاری و اثبات تونل زنی در سه نقطه؛ قانون پایستگی اجساد؛ دراز کشیده و می خواهد بخوابد؛ پایان بازی؛ در جسارت خداحافظی بهنگام فریاد؛ نگاهی ژرف به پایانی شگرف؛ بس کنید آقایان؛ چند خط هذیان بعد از اتفاقی شبیه شکست عشقی؛ نقطه یا سه نقطه؛ پرونده باز سه نقطه؛ دلمان خوش است که طنز نوشته ایم؛ پایان سه نقطه، پایان جهان؛ زمانه نامرد است؛ چه خوب که این کابوس تمام شد؛ سه نقطه ردیف شد؛ خبر موثق؛ غمنامه؛ واصله از فرنگ؛ باباشمل یا باباکرم را در آغوش بکش؛ این سه تا نقطه غیرمعمولی؛ کشف یخ؛ به من نگاه کن؛ و به پایان سلامی باردیگر خواهیم کرد؛ آدم باید سروقت بیاید، سر وقت برود؛ کاش می شد کفش ها را قائم کرد؛ می دانم که می مانیم؛ قرنی بجای ویلا همچون عناوین پنجاهمین شماره ماهنامه سه نقطه است.
امید مهدی نژاد؛ ابراهیم افشار؛ علی اکبر قاضی زاده؛ احسان حسینی نسب؛ سید محمد صاحبی؛ مهدی شریفی؛ میلاد ملأ عبدالوهاب؛ زهرا ابراهیم پور؛ علی علیزاده؛ مرتضی درخشان؛ محمدکاظم کاظمی؛ جلال سمیعی؛ محسن فراهانی؛ هادی مقدم دوست؛ سید اکبر موسوی؛ سید محسن امامیان؛ سید اکبر میرجعفری؛ اسماعیلی امینی؛ یوسفعلی میرشکاک؛ عبدالله شهبازی؛ رضا سعیدی ورنوسفادرانی؛ رضا امیرخانی؛ سید امیر سادات موسوی؛ امرالله احمدجو؛ محمود فرجامی؛ نفیسه رحمانی؛ فاطمه فهیمی؛ یاسین کیانی؛ علی آینه ور؛ مریم حسن نژاد؛ فاطمه خسروانی؛ مریم نظام دوست؛ محمد صمدی نیز از نویسندگانی هستند که مطالب این شماره از ماهنامه سه نقطه را به نگارش درآوردند.
احسان حسینی نسب در مطلب «در باب از دست رفتن چیزها و آدم ها» این شماره از مجله مذکور نوشته است:
من هنوز گاهی وقت ها بایگانی عکس ها و فیلم هایی که با مامان توی واتس آپ رد و بدل کرده ام را دوره می کنم؛ تقریبا تمام عکس ها و فیلم هایی که مامان برایم فرستاده از مادربزرگ است. زیر بعضی ها نوشته: «ببین، داره می خنده. حالش خوبه. خیالت راحت باشه.» زیر بعضی ها نوشته: «ببین اینجا غذاشو خورده». زیر بعضی ها نوشته: «مادرجون دیشب نخوابیده»، «دلش درد می کنه»، «یاد مادرش افتاده داره گریه می کنه». چندتا از عکس ها هم تصاویری است که از روزمره من و مادربزرگ گرفته و بعداً برایم فرستاده که خودم هم داشته باشم. توی برخی از فیلم هایی که توی بایگانی چت های من و مامان باقی مانده، مادربزرگ دارد غذا می خورد، لقمه ها را با دست های کوچکش می گیرد، نان را مثل یک نسخه خطی، با ظرافت بر می دارد و همانطور با دقت یک نسخه شناس، دو سر تکه نان را روی هم می گذارد و لقمه کوچکش را می گذارد توی دهان بی دندانش. توی برخی از فیلمها مادربزرگ دارد چرت می زند و من توی فیلم، همان وقت ها، دنبال قفسه سینه اش بوده ام که ببینم توی خواب دارد بالا و پایین می رود و به یقین حالی ام شود که مادربزرگ زنده و خوب است.
دارد می شود دو سال، که دیگر مادربزرگ در جهان نیست؛ دست های کوچکش نیست که نان را با دقت یک نسخه شناس روی هم تا کند و لقمه بگیرد و بگذارد توی دهان بی دندانش. دو سال است که دیگر نیست و از آخرین باری که توی بغلم خوابید، دیگر قفسه سینه اش بالا و پایین نمی رود تا من حالی ام شود هنوز آن زن، زنده و خوب است. آخرین پیام های مامان هم توی واتس آپ این چند جمله است: «مادربزرگ دیگه غذا نمی خوره.»، «دو سه روزه که همچنین خیره شده به گوشه ای.»، و آخرین پیامش: «از مادربزرگ چیزی جز شبحی باقی نمونده.» کمی پس از فوت مادربزرگ واتس آپ هم فیلتر شد. گوشی کهنه مامان هم زورش به داشتن فیلترشکن نمی رسید که گفتگوهای روزمره مادر فرزندی آنجا ادامه پیدا کند. من هم آدم آمدن به پیام رسان داخلی نیستم.
زهرا ابراهیم پور دیگر نویسنده این شماره از ماهنامه سه نقطه در مطلبی با عنوان «آخرانکاری و اثبات تونل زنی در سه نقطه» نوشته است:
برای منی که به آخر سه نقطه رسیده ام، و آخر همه آخرنویس ها هم رسیده ام، و مثل آن کسی ام که ته مجلس که دارند همه چیز را جمع می کنند تازه رسیده و می خواهد لطیفه هم تعریف کند، نوشتن این یادداشت باری است بس گران و اصلاً دیگه نگم که چگونه باید خلاقیت ها را در قلم فرسایی ها بریزیم تا این یادداشت چیزی بشود قابل خواندن و قابل توجه. قابل قبول و اینا که دیگه بماند.
حالا بعنوان ویراستار یازده شماره آخر سه نقطه و کسی که همیشه متن های بقیه را یک دور در اول و یک دور در وسط و یک دور هم در آخر مراحل چاپ و حتی بعد از چاپ مجله خوانده، ضروری است همین ابتدا ادعا کنم «من تو کار آخرم» یا کی به کیست «اصلا من آخرشم»: بچه آخر خانواده ام، آخر سال ۶۴ به دنیا آمده ام، در مدرسه همیشه نیمکت آخر کلاس می نشستم، حالا هم همیشه دیر می رسم، همیشه آخرین نفر خودم را معرفی می کنم و همیشه مطلبم را دیرتر از همه تحویل می دهم. این دفعه و در شماره آخر، با این که هنوز حتی یک دانه متن از کسی نخوانده ام؛ ولی باز هم آخرم و چاپ این یادداشت هم در هاله ای از ابهام به سر می برد. این مقدمه را در یاد بسپارید چون مهم می باشد و در امتحان می آید ولی لزوماً ربطی به بقیه مطالب ندارد.
از آنجایی که موضوع رساله ارشد من درباره ی پیوند ادبیات و علم بوده و تخصص برقراری پیوند در رزومه ام چون الماسی می درخشد، به همین مناسبت در ادامه، پیوندی مبارک ناگسستنی برقرار می کنم بین سه نقطه، آخر، فیزیک، ادبیات و شاید هم فلسفه؛ باشد که قضیه پایان سه نقطه را نفی کرده و آخرش همه با هم رستگار شویم.
سید اکبر موسوی نیز در آخرین شماره از ماهنامه سه نقطه در مطلبی با عنوان «چند خط هذیان بعد از اتفاقی شبیه شکست عشقی» نوشته است:
خروج سه نقطه از دکه ها چیزی است شبیه خروج ترامپ از برجام؛ ویرانگر، دهشتناک، نومیدکننده و تاریک. شبیه مرگ قطب و مراد و پیری است که مریدانش از حیرانی حتی نمی توانند سر به بیابان بگذارند. مرگ ناخوانده به مهمانی ما می آید، درست جایی که گمان جاودانی داریم. برای برجام و برای آن قطب و مراد رحمه الله فناپذیری تصور می شد؛ اما برای سه نقطه… حاشا و کلاً.
پایان سه نقطه بیشتر شبیه شکست عشقی است. عشق جاودانه است و فناناپذیر. همین که می میرد، مرگش باورناپذیر است. نخستین واکنش «آه» ممتد است؛ که اگر در هوای سرد کشیده شود، شبیه دود قطار می شود. نه دود قطار برقی؛ دود قطارهای دیزلی در یک روز سرد اواسط دی ماه. نه دی امسال و سال ۵۷ که به کوری چشم شاه زمستان هم بهار بود. شبیه زمستان ۸۶ که آب توی لوله ها یخ زده بود و تا یک هفته از یک دبه آب شیرین و آب مانده توی آبگرمکن زندگی را می گذراندم. آن آبگرمکن های قدیمی که مخزن بزرگی داشتند و برای گرم شدن آب باید سه ربع صبر می کردیم و همیشه وقتی که گرم می شد یکهو یکی زرنگ تر بود که بپرد توی حمام و بزند توی صف و حقت را بخورد. آیا سه نقطه این حق را دارد که بدون رأی گیری از نویسندگان و خوانندگانش خودرا تعطیل کند؟ خیال می کنم آنجاییکه مخاطبان و نویسندگان و دیگرانی غیر از مالک و مؤسس، در شدن و رسیدن چیزی، برنامه ای، مجله ای، محصولی به جایی و جایگاهی نقشی دارند، آن مالکیت تام و تمام مالک گره می خورد به مخاطبان و نویسندگان و… و مالک نمی تواند به تنهایی تصمیم بگیرد. البته این خیال است.
این سال ها تقریبا با هیچ نشریه، رسانه و… همکاری نمی کردم و سه نقطه آخرینش بود. برایم مهم بود چون آخرین رشته اتصال من به مطبوعات و رسانه ها بود. معمولا همکاری هایم خوشایند نبودند. سه نقطه اما اتفاق خوبی بود برای من. بارها مطلبم را بعد از ضربات پنالتی رساندم.
این مجله با ۲۲۳ صفحه و قیمت ۲۵۰ هزار تومان عرضه شده است.
منبع: پارلمان ایران دات كام
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب